Bal, kapalı saksılarda binlerce yıl dayanabilir – hatta Eski Mısır mezarlarında keşfedilmiştir. Uzun yaşamının sırrı arıların bal yapma sürecinde yatmaktadır.
Toplayıcı arılar, çiçeklerden şekerli nektar toplar ve kovana geri taşır. Burada arılar, nektarı diğer işçi arılara aktarırlar, bu da sıvıyı tekrar tekrar içip yeniden çıkararak su içeriğini azaltır. Bu işlem sırasında, arıların midelerindeki bir enzim, nektarın glikozunu glukonik aside böler – bu da balın asidik (yaklaşık 4 pH) – ve hidrojen peroksit olmasına yardımcı olur.
Nektar bal peteğine bırakıldığında, arılar suyun buharlaşmasını hızlandırmak için onu kanatlarıyla öfkeyle havalandırır. Balın düşük su içeriği ve yüksek asitliği, bozulmamasının iki ana nedenidir – gıdanın bozulmasına neden olan bakteriler bu koşullarda gelişemez. Hidrojen peroksit ayrıca antibakteriyel özelliklere sahiptir. Böylece bal, soğuk kış aylarında ve kavanozlarımızın içinde çok daha uzun süre arılar için taze kalır.